Z tym Zbyniem to zawsze kłopot był. Odkąd pamięć sięga to każda nowa dziewczyna, która pojawiała się w domu, była przez Zbysia napastowana. Zwłaszcza wiosną, gdy na gałązkach pojawiały się pierwsze pąki, w Zbyniu też żywiej krążyły płyny. Wystarczyło, że sąsiadka zajrzała do ogrodu, by zamienić kilka słów i przynieść kilka plotek, a już Zbynio stawał naprężony przy płocie, wciągał brzuch i prezentował swoje walory.
Ach jaki ten Lucjan miał głos! Jego śpiew słychać było nie tylko w całym bloku, ale też na całym osiedlu. Wszyscy go podziwiali. Jak śpiewał, to znaczy – Kowalskich nie ma w domu. I na próżno było walić tłuczkiem w rury, by uciszyć śpiewaka. Ten mistrz po prostu był głuchy na wszelką krytykę.
Coco zawsze była jak modelka z okładek kolorowych czasopism dla dziewcząt. Wypielęgnowana i pachnąca, wyfryzowana i ubrana z niezwykłym gustem. Nigdy, a to nigdy nie wychodziła z domu nieprzygotowana. Wiadomo wszystkim bowiem, że gdy wymkniesz się z domu w dresach bo ci się nie chciało przebrać i wymalować, tak dosłownie tylko na 2 minutki i chyłkiem przemykasz do sklepu, to jak na złość spotkasz zawsze kilku znajomych, którzy zmierzą cię wzrokiem od stóp do głowy. Dlatego też Coco zawsze dbała o to by starannie dobierać ubranko na spacer. Uwielbiała szeleczki pod kolor smyczy, spineczki i kokardki. Jej pani twierdziła, że gdyby nie założyła jej kurteczki lub obróżki z cyrkoniami, Coco czuła by się po prostu goła.
Tobi to niewielki kundelek o przyjemnej aparycji. Jako szczeniak trafił pod skrzydła opiekuńczej starszej pani, która dbała o niego jak o największy skarb. Trudno się temu dziwić, była osobą samotną i wszystkie uczucia przelała na swojego najlepszego przyjaciela.
Pewnego dnia naburmuszona nieco pani kierownik siadła ciężko na kanapie, wzdychając głęboko i wzniosła oczy ku niebu. Dziś nie był łatwy dzień. Już taka była, że nie lubiła zmian. Codziennie wstawała o tej samej porze, jadła to samo śniadanie i zaraz po porannej toalecie biegała w pracy do upadłego. W przerwie oczy same się zamykały i nierzadko zdarzało jej się nawet drzemać. Potem znów posiłek, bieganina i tak aż do kolacji. Wieczory były niezwykle miłe. Przytulna kanapa, film w telepatrzydle, krzepiący sen. I tak codziennie. Te rytuały były dla niej ważne, a wszelkie odstępstwa traktowała z niezwykłą surowością.
Przybył do nas kiedyś pies, który na co dzień był niezwykle miłym łaciatym piesiem. Zajmował kanapę i był niezmiernie szczęśliwy. Trudno było uwierzyć, że ta niewielka kruszynka potrafiła w mgnieniu oka zamienić się w bestię i w amoku pogryźć kilkakrotnie człowieka, który próbował zabrać mu piłeczkę. Zastanawiasz się co się tu stało?
Dzisiejsza opowieść będzie o przystojnym i niezwykle przedsiębiorczym psim amancie. Romeo lat dwa, z błyszczącym futerkiem i zakręconym ogonkiem, mieszkał sobie w pewnej wioseczce, miał swoją budę, miskę i bardzo zajętą panią właścicielkę. Piesek ten nie był doceniany w świecie człowieka z powodu braku rodowodu, a także nieco zaniedbanego wyglądu. Łeb teriera, łapy jamnika, ogon yorka, charakter malinosa – było to niezwykłe puzlle, ale w jego żyłach płynęła gorąca krew.
Legionowska biblioteka zaprasza na spotkania integracyjne dla obywateli Ukrainy, którzy obecnie przebywają w Polsce. W każdy wtorek i czwartek w godzinach 16:00-17:00, dzieci i dorośli mogą miło spędzić czas.
Dziś będzie rzecz o nadmiarze miłości, w szczególności miłości do psa. Był sobie kiedyś Tadek szczeniaczek, którego duże błyszczące oczy hipnotyzowały jego szczęśliwych właścicieli. Był noszony na rękach, w torebkach, by sobie nie pobrudził pazurków. Tadek był piesiem w czepku urodzonym i miał wszystko.
Zespół trenerów i behawiorystów BrzozowyHotelik w zabawny i nietuzinkowy sposób opisuje i pomaga zrozumieć zachowania psa oraz zachowania człowieka, a także ułatwia komunikację międzygatunkową. Wszystkie podobieństwa do prawdziwych postaci i zdarzeń są przypadkowe, ale z życia behawiorysty wzięte;)
